Odpowiedź na powyższe pytanie zawarta jest w art. 556 (4) kodeksu cywilnego, który stanowi, że- „Zawarte w niniejszym dziale przepisy dotyczące konsumenta, z wyjątkiem art. 558 § 1 zdanie drugie, stosuje się do osoby fizycznej zawierającej umowę bezpośrednio związaną z jej działalnością gospodarczą, gdy z treści tej umowy wynika, że nie posiada ona dla tej osoby charakteru zawodowego, wynikającego w szczególności z przedmiotu wykonywanej przez nią działalności gospodarczej, udostępnionego na podstawie przepisów o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.”
Przepis ten warunkuje ochronę takich osób od łącznego spełnienia kilku przesłanek. Przede wszystkim umowa musi być zawarta przez osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, czyli podmiot wpisany do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Regulacja ta nie stosuje się np. do jakichkolwiek spółek prawa handlowego. Dodatkowo z treści takiej umowy wynikać musi, że umowa ta nie ma dla tej osoby charakteru zawodowego, przy czym czy dla ustalenia istnienia czy dana umowa ma charakter zawodowy istotnym jest w praktyce wpisany w CEIDG przedmiot działalności zawodowej takiej osoby. Czyli np. jeśli dana osoba kupiła np. „na fakturę” komputer ale na co dzień prowadzi działalność np. fryzjerską to oczywistym jest, że umowa taka nie ma dla niej charakteru zawodowego. Należy jednak zwrócić uwagę na istotne wyłączenie zawarte w powyżej zacytowanym przepisie, a mianowicie dopuszcza on stosowanie wobec osób w nim wskazanych art. 558 §1 kodeksu cywilnego, co oznacza, że sprzedawca może swoją odpowiedzialność z tytułu rękojmi wyłączyć lub ograniczyć, co nie jest co do zasady dopuszczalne w umowach z udziałem konsumentów.
Przy okazji powyższego zagadnienia warto również wskazać na inne uregulowania prawne które zbliżają do sytuacji prawnej konsumenta sytuację prawną osoby fizycznej zawierającej umowę bezpośrednio związaną z jej działalnością gospodarczą, gdy z treści tej umowy wynika, że nie posiada ona dla tej osoby charakteru zawodowego. Art. 385 (5) kodeksu cywilnego stanowi, że osoby takie objęte są ochroną przewidzianą dla konsumentów w zakresie stosowania klauzul niedozwolonych. Dodatkowo w zakresie prawa odstąpienia od umowy zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa, art. 7aa ustawy o prawach konsumenta przyznaje tym osobom analogiczne uprawnienia jakie posiadają konsumenci. Wreszcie art. 556 (4) kodeksu cywilnego wyłącza stosowanie wobec tych osób art. 563 kodeksu cywilnego oraz art. 567 § 2 kodeksu cywilnego, co oznacza, że osoba taka nie traci uprawnień z tytułu rękojmi w przypadku niewykonania obowiązku zbadania rzeczy i zawiadomienia sprzedawcy o wadzie w trybie określonym w art. 563 kodeksu cywilnego, jak również nie dotyczy jej obowiązek sprzedaży rzeczy, określony w art. 567 § 2 kodeksu cywilnego jeżeli istnieje niebezpieczeństwo pogorszenia rzeczy.